Նիկոլ Փաշինյանը, ունենալով թագավորի չափ լիազորություններ, կանգնել է խորհրդարանի ամբիոնի առաջ ու նորից հակապետական, հակահայկական թեզեր է ասում։ Ստիպված ընդունում է, որ Արցախի հարցում սխալվել է, սակայն Ալիևի հանդեպ վախից այլևս Արցախ բառը չի արտասանում, իր ճակատագրական, հազարավոր տներ քանդած, տասնյակ հազարավորներին դժբախտացրած սխալների համար հրաժարական չի տալիս։

«Մենք ենք այն կառավարությունը, որը հնարավորություն է ունենալու ասել՝ ահա, մենք երաշխավորեցինք մեր երկրի պետականության գոյությունը առաջիկա հարյուրամյակի ընթացքում,- ասում է մեր երկրի ղեկավարն իր այսօրվա ելույթի ժամանակ, այնուհետև ավելացնում...

Վայելե՛ք… Ռեջեփ Էրդողանի դուստրը` Էսրա Էրդողանը, իր Х-ի միկրոբլոգում տեղադրել է այս լուսանկարը և գրել. «100 տարի անց Օսմանյան Թուրքիայի դրոշը վերադարձավ Հալեպի նահանգ...Մուբարաքի հաղթանակը և ձեռքբերումները մոտ են»...

Ոչ մի անգամ որևէ արևմտյան դեսպանատուն ո՛չ մի անգամ ծպտուն չի հանել, երբ փաշինյանական ոստիկանությունը անհամաչափ ուժ է կիրառել, անադեկվատ ու անհիմն բռնությունների դիմել խաղաղ ցուցարարների, պատերազմում զոհվածների ծնողների նկատմամբ: Նրանք լռել ու ծպտուն չեն հանել, երբ այս տարվա հունիսի 12-ին ոստիկանությունը խաղաղ ցուրարարների նկատմամբ զանգվածաբար կիրառեց «Զարյա-3» տեսակի լուսաձայնաբեկորային նռնակներ, որոնք նախատեսված են ոչ թե ցույցեր ցրելու, այլ հակաահաբեկչական գործողություններ իրականացնելու համար: Դրա հետևանքով ավելի քան 100 ցուցարար վիրավորվեց, իսկ մեկ քաղաքացի հաշմվեց: Դրանից հետո միայն ԱՄՆ դեսպանատունը հայտարարություն արեց՝ մեղադրելով... խաղաղ, անզեն ցուցարարներին ու փաստացի արդարացնելով ոստիկաններին, որոնք բզկտում էին ցուցարարներին, այդ թվում՝ կանանց, երեխաներին ու ծերերին:

Արարատ Միրզոյանը ելույթ է ունեցել Միջազգային քրեական դատարանի Հռոմի կանոնադրության մասնակից պետությունների վեհաժողովի 23-րդ նստաշրջանին, ընդ որում՝ առաջին անգամ՝ ՀՀ-ի կողմից Հռոմի կանոնադրությունը վավերացնելուց հետո...

Հայերեն լեզվով ինֆորմացիոն դաշտերի նույնիսկ հպանցիկ անալիզն ասում է, որ օպտիմիստ, իրատես և պեսիմիստ շարքում մենք կամ վառվռուն օպտիմիստ/լավատես ենք կամ էլ մռայլ պեսիմիստ/վատատես, իսկ իրատես՝ շատ հազվադեպ, այն էլ` մակերեսորեն։

Մարդկությունն իր երկար պատմության ընթացքում դեռ երբեք էսքան խաբուսիկ իրավիճակում չէր գտնվել։ Խոսում ես մարդու հետ, ու չգիտես, թե որտեղ ա՝ աշխարհի որ ծայրում։ Անգամ չգիտես՝ մարդ ա՞, թե՞ չէ։ Եթե քո ասածները լսում ա ու խելացի, տրամաբանական պատասխաններ տալիս, ուրեմն՝ հաստատ մարդ չի։

Այս պայքարը շատ ավելի խորքաՅին ու արժեքային է։ Քչերս ենք հասկանում ի՞նչ տեղի ունեցավ 2018-ին, ու՞մ դեմ էր այն ուղղված ու ի՞նչ է տեղի ունենում այսօր։ Մենք՝ հանրապետականներս, 2018-ի իշխանազավթումը որակեցինք հակապետական ու հակազգային։

Կարդում եմ Հայաստանի Հանրապետության արտգործնախարարության նախաձեռնությամբ ս. թ. դեկտեմբերի 12-13-ը Երևանում կազմակերպվող «Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» հինգերորդ գլոբալ ֆորումի հայեցակարգային դրույթները:

«Աշխարհը նորից փոխվում է, ու ինչքան էլ որ փոխվի, միևնույն է այս քարքարոտ հողի վրա մի խելոք, աշխատասեր Ժողովուրդ ապրելու է։ Մեր պարզ խնդիրն ընդամենն այն է, որ այդ ժողովուրդը շարունակի իրեն կոչել հայ, իսկ երկիրը կոչվի Հայաստան»։